Het ritme in de afgelopen tien dagen was simpel: opstaan, ontbijten en met de teambus mee naar de start van de wedstrijd. Op de teamparking de wedstrijdvoorbereiding en tactische bespreking, de koersoutfit aan, een paar gelletjes en repen in de achterzak als energierijke lunch en dan kort voor de start nog wat ijsblokjes onder het shirt. Vervolgens een zware koers. Na de wedstrijd een snelle douche en vlot in de herstelmodus tijdens de verplaatsing naar het volgende hotel. Natuurlijk niet zonder een goede maaltijd met de juiste mix van koolhydraten en eiwitten. Eenmaal in het hotel meteen op de massagetafel en het dilemma: rijst of pasta bij het diner? Na de laatste hap snel naar bed en rusten. Om de volgende dag weer relatief fris op te staan en dit hele riedeltje opnieuw te volgen. Dit was kort samengevat mijn Giro Rosa, de Grand Tour voor vrouwen van afgelopen week. Van dat simpele ritme heb ik genoten.
Ik heb mezelf binnenstebuiten gekeerd om Ashleigh Moolman Pasio en Marianne Vos zo goed mogelijk bij te staan
Na thuiskomst val je in een soort zwart gat. Tien koersdagen op rij zit je als het ware verstopt in een tunnel en als je dan weer in de ‘normale’ wereld aankomt voelt dat een beetje onwennig. Dan pas besef je hoezeer je op wedstrijddagen gefocust bent geweest. Samen met je ploeggenoten was je alleen maar bezig met de wedstrijd. Dat moest ook wel, want deze editie van de Giro Rosa was zwaar. In tien dagen kregen we 902 kilometer voor de wielen en overbrugden we 12.583 hoogtemeters. Op twee dagen reden we tegen de klok; in teamverband en als individu. De weersomstandigheden maakten het ook niet gemakkelijk: vooral aan het begin was het erg warm met mediterrane temperaturen van meer dan 30 graden.
Samen met mijn zogenaamde tweede familie, de ploeg, trokken we van het oosten naar het westen van Italië. Door de lengte en zwaarte staat zo’n Giro Rosa bol van de emoties. Dat maakt de wedstrijd ook zo uitdagend. Goede en slechte dagen wisselen elkaar af. Je motiveert en steunt ploeggenoten, wat belangrijk is, want samen moet en wil je door. Zeker bij vermoeidheid – die al snel optreedt – ben je er voor een ander. Het teamgevoel wordt zo nog sterker, je groeit naar elkaar toe, je stuwt elkaar naar een hoger niveau. Over het niveau bij CCC-Liv hoefden we niet te mopperen: met Marianne Vos behaalden we vier overwinningen en onze klassementsvrouw Ashleigh Moolman Pasio werd vierde in het eindklassement. In de ploegentijdrit stonden we met CCC-Liv op het podium. Ik keerde mezelf binnenstebuiten om onze leiders zo goed mogelijk bij te staan.
De Giro Rosa is een groot roze feest, dit dankzij de wielerpassie in de dorpjes die we passeren en geheel in stijl zijn aangekleed
De organisatie van de Giro Rosa is niet dezelfde als bij de mannen. De inzet is enorm en het enthousiasme is groot, maar desondanks wordt de organisatie soms als houtje-touwtje neergezet. Daar hebben de criticasters zo hun redenen voor. Ik kan er ook wel een paar aandragen: in de derde etappe reed de helft van het peloton bij een wegsplitsing links en de andere helft rechts. Vervolgens sloeg de wedstrijd rechtsaf en kon iedereen die links reed niet afslaan. Het gevolg: de linksrijders moesten een stuk omrijden. In de laatste etappe reed de wedstrijdleiding zelf verkeerd in de neutralisatie, waardoor er opnieuw gestart moest worden.
Hoewel er nog veel verbetering en verdere professionalisatie mogelijk is, ook na dertig edities – uniek in het vrouwenpeloton – kijk ik vooral naar de goede en positieve kanten. De sfeer en beleving rond de Giro Rosa zijn namelijk uniek. Het was ooit mijn droom om deze koers te rijden – ik postte daar jaren geleden iets over op Facebook en werd daar laatst fijntjes aan herinnerd – en dit jaar reed ik hem al voor de tweede keer. Prachtig, al is het zeker geen rozengeur en maneschijn, want al na een paar dagen fiets je op je tandvlees. Ik hoop echter dat ik hier nog vaak mag starten. De Giro Rosa is een groot roze feest, dit dankzij de wielerpassie in de dorpjes die we passeren en geheel in stijl zijn aangekleed. De aanmoedigingen langs de kant – vai vai! – zijn oprecht en de ontvangst in hotels en op openbare plaatsen is overweldigend. Italianen hebben liefde voor de koers. Er hangt ook een relaxte Italiaanse layback-sfeer. Het klinkt misschien gek, maar soms komt er zelfs even een vakantiegevoel om de hoek kijken. Je zakt na de koers even lekker onderuit met Italiaanse koffie die niet is te weerstaan.
Ik ben geen kei in Tourpooltjes. Tot dusver voorspelde ik geen enkele keer de juiste etappewinnaar
Van de Tour de France kreeg ik in Italië niet veel mee. Het strakke koersritme liet het gewoonweg niet toe om het op de voet te volgen, de focus lag op onze wedstrijd. In de Giro Rosa hadden we met de ploeg wel een Tourpool, maar ik bleek geen kei in het voorspellen. Tot dusver voorspelde ik geen enkele keer de juiste etappewinnaar. Ik volg de Ronde van Frankrijk nu wel wat meer; thuis vanaf de bank. Rest as the best, is deze dagen het devies. Over een paar dagen duik ik zelf in het Franse gekkenhuis, want dan ga ik naar Pau; terug de tunnel in. In Zuid-Frankrijk start ik aanstaande vrijdag in La Course. Kijken jullie mee?
Foto’s: Jeannekorevaar.nl