De benen schreeuwen, de longen branden. Ik pak m’n stuur goed beet, trek me uit het zadelen dans op de pedalen, alleen lang niet meer zo zwierig als in het begin, een paar uur geleden. Nog 8 kilometer te gaan. Houd dit ritme vast, houd cadans: duw ,trek, duw, trek, duw, trek, hoor ik me in gedachten zuchten. Ik kan niet meer, nog even. Als ik opzij kijk is het adembenemende uitzicht als een pleister op de wond; het verzacht de pijn. Gelukkig ben ik niet de enige die lijdt. Ik zie hoe andere renners stilvallen, het veld rijt uit elkaar. Het is ieder voor zich, God voor ons allen. De finish rijst op boven de wolken.
Waar heb ik het over? Laten we terug gaan in de tijd. Zaterdag 19 oktober vertrok ik met mijn ploegmaten van CCC-Liv naar China voor de laatste wedstrijd van het seizoen, de Tour of Guangxi. We stapten op het vliegtuig met als doel de Women’s WorldTour-leiderstrui van Marianne Vos te veroveren. Doorgaans gaan wielerwedstrijden in China over rechte, brede, saaie wegen waar de uitkomst voorspelbaar is en het altijd uitdraait op een massasprint. Ook deze keer was de uitkomst gelijk, alleen was het verloop anders. Op de twee lastige beklimmingen brak het peloton, maar toch kwam het weer bij elkaar. Na goed teamwerk sprintte Marianne naar de derde plek en kon ze de leiderstrui ophalen. Doel bereikt! Waar we normaal gesproken zo snel mogelijk weer huiswaarts keren, bleven we nu hangen. Het was tijd om ons op te tutten voor het jaarlijkse UCI wielergala. En toen ook dat erop zat? Nee, ook toen gingen we nog niet naar huis…
Een vlucht van twee uur bracht ons op Taiwan. Het is het thuisland van onze fietsensponsor Liv (gelieerd aan Giant). We werden groots onthaald en belandden in een ongelofelijk warm bad. Eindelijk zagen we de gezichten achter het merk. Deze mensen werken heel het jaar hard om ervoor te zorgen dat wij op de snelste en lichtste fietsen kunnen rijden. Hierdoor kunnen wij ons volledig focussen op onze eigen ontwikkeling. Een wielrenster zonder fiets is niets. Andersom was Liv heel blij ons te treffen en uit eerste hand onze ervaringen met hun materiaal te horen.
Het mooie is: dit klimmen stopt niet meer
We maakten kennis met typisch Taiwanese dingen. Zo werden we overladen met allerlei lekkernijen uit de Taiwanese keuken. Ik heb dingen gegeten waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden! Bovendien dompelden we voor het eerst onder in de Taiwanese wielercultuur. We reden verschillende tochten en namen deel aan een zeer uitdagend evenement, de KOM Challenge Taiwan. Niet met ons zessen, maar met 600 andere gemotiveerde wielrenners. Om 6.00 uur stond iedereen klaar voor deze wedstrijd, waaraan Liv is verbonden.
Alpe d’Huez, de Stelvio,de Col d’Izoard, de Zoncolan de Picco Veleto en de Grossglockner– ik heb al deze beklimmingen weleens gereden. Ze staan bekend om hun hoogte en staan bij menig fanatieke wielrenner op de bucket list. Ze vallen echter in het niet vergeleken met de KOM Challenge Taiwan. Je begint op zeeniveau in Hualien, volgt een vlakke aanloop langs de kust en begint daarna te klimmen. Het mooie is: dit klimmen stopt niet meer. Je rijdt door de Taroko kloof naar 3275 meter hoogte, naar de top van Mt Hehuan. In totaal rijd je 85 kilometer berg op, waarbij het venijn in de staart zit. De laatste 10 kilometer zakt het stijgingspercentage niet onder de 10% en loopt het op tot 27%.
We gingen letterlijk door de wolken en mist naar de top van de klim
Het motto van de koers was ‘through hell, to heaven’. Was het bij de start nog aangenaam met 25 graden; bovenop was het 0 graden. We gingen letterlijk door de wolken en mist naar de top van de klim. Waar je in een ‘gewone’ wedstrijd geen grip hebt op het verloop, is het tijdens zo’n monstertocht vooral belangrijk een goede strategie te hebben. Om een inspanning van zo’n 4,5 uur rond het omslagpunt te kunnen volbrengen is het belangrijk jezelf aan het begin niet over de kop te rijden. Daarnaast is het belangrijk een goede cadans en ritme op te zoeken en voldoende gels te nemen. Langzaamaan stegen we naar eenzame hoogte. Door de hoge luchtvochtigheid, het lage zuurstofpercentage en de vele kilometers in de benen waren de laatste 10 kilometereen echte challenge. De unieke uitzichten en overenthousiaste Taiwanese fans zorgden echter voor de afgifte van de nodige gelukshormonen en endorfines.
Klimmen is bruut, maar wanneer je op de top staat geeft dat veel voldoening.
Ondanks het afzien kan ik niet anders zeggen dan dat het een geweldige ervaring was. De aankomst zal ik nooit meer vergeten. Alle deelnemers waren blij de top te hebben behaald na maanden voorbereiding. Ook ik en mijn ploegmaatjes proefden ultiem geluk. Klimmen is bruut, maar wanneer je op de top staat geeft dat veel voldoening. En waar de benen na een paar dagen weer zijn hersteld, blijft de herinnering voor eeuwig. Het mooie jaar heb ik zo samen met de Queens of the Mountains van CCC-Liv letterlijk op een hoogtepunt kunnen afsluiten. Op naar 2020!
Foto’s: Jeannekorevaar.nl