Adios amigos! Dit blog schrijf ik vanuit Pradollano, Sierra Nevada, Spanje. Voor mensen met hoogtevrees, houd je vast: dit skioord ligt op zo’n 2.300 meter boven NAP, aan de hoogste verharde weg van Europa die doorloopt naar 3.400 meter hoogte. Ik verblijf hier in het totaal drie weken voor een zogenaamde hoogtestage. De laatste sneeuw is aan het wegsmelten, de restaurants zijn gesloten en het dorp wordt nu overspoeld met wielrenners. Waarom ben ik hier?
Heel kort samengevat: het is me te doen om de lucht. Door de lage luchtdruk op hoogte zit er maar weinig zuurstof in de lucht, nemen de longen dus minder zuurstof op en ontstaat er een zuurstofgebrek. Het lichaam reageert op dit tekort en probeert het evenwicht te herstellen. Hoe? Door erytoproteïne (EPO) in de nieren aan te maken. Dit lichaamseigen product stimuleert de aanmaak van rode bloedcellen. Rode bloedcellen zijn de transporters van zuurstof in het lichaam. Meer rode bloedcellen zorgen dat er sneller zuurstof naar de spieren gaat. Op die manier verbetert het duurvermogen en daar streef ik als wielrenster natuurlijk naar.
Het is mijn eerste hoogtestage ooit en ik koesterde altijd al de ambitie om het eens te proberen en de effecten ervan te ondervinden. Ik ben benieuwd wat deze sessie op hoogte met het lichaam doet. Dat de zuurstofdruk hier laag is, voelde ik al meteen na aankomst. Na het traplopen moest ik gelijk naar adem happen. Het leek alsof ik tijdens de trip van Groot-Ammers naar Spanje, amper een halve reisdag, dertig jaar ouder was geworden. Hoe dat ongeveer aanvoelt? Pak maar eens een rietje uit de voorraadkast en adem daar continu doorheen. Je kunt je wellicht voorstellen dat activiteiten hier dan ook een heftige fysieke reactie veroorzaken en het zaak is om nóg beter op jezelf te passen. Luisteren naar je lichaam, dát is hier de uitdaging!
De besneeuwde bergtop van de Pico del Veleta is altijd in zicht en is zo als een baken op zee
Mijn trainingen hier probeer ik zo veel mogelijk ‘laag’ te doen. Dat betekent dat ik ingepakt naar beneden ga, in de richting van Granada. Vervolgens gaat het jasje uit om in een zuurstofrijke omgeving te trainen. Ik maak rondes over de autoluwe wegen, fiets langs de olijfboomgaarden van Andalusië en rijd door afgelegen Spaanse dorpjes. Waar ik ook kom, de besneeuwde bergtop, de Pico del Veleta, blijft steeds in zicht en is zo als een baken op zee.
Onder aan de berg schommelt het kwik rond de 30 graden Celsius, dus voldoende drinken is hier ontzettend belangrijk. Als mijn bidons leeg raken, zoek ik het centrum van een authentiek Spaans dorpje op en vul ik ze bij de waterpomp, die steevast in de gaten wordt gehouden door de lokale buurtwacht: de oude mannen op het dorpsplein. Na al dat trainen fiets ik, met heel wat hoogtemeters in de benen, terug naar het basiskamp in de bergen. Daarboven begint het herstel. De wielerkenners onder jullie herkennen dit ook wel als het sleep-high-train-low-principe.
We trainen ons in het dagelijks leven suf, rijden in wedstrijden rond in een stressvol peloton, maar de rust in deze omgeving plaatst veel van die dingen in een ander perspectief
Na de training is het zaak de voedingsstoffen weer aan te vullen. In het dorpje hier is alleen een kleine buurtsupermarkt te vinden. Daarom hebben we – ik zit hier met m’n ploegmaat Marianne Vos – bij aankomst een karrenvracht aan boodschappen de berg opgesleept. We koken zelf en verbruiken dus veel. Op de fiets kunnen we er soms wat van – sprinten op een plaatsnaambordje, elkaar testen op een helling – maar ook in de keuken dagen we elkaar uit. De creativiteit wordt op de proef gesteld, omdat we het moeten doen met wat er op voorraad is. Een kookwedstrijd is het trouwens niet, want als teamgenoten bij CCC-Liv hebben we een gemeenschappelijk doel: zorgen dat er elke dag een smakelijke, gezonde maaltijd op tafel komt.
Voor het optimale effect is het verstandig om voor langere tijd op hoogte te verblijven. Ik ben hier als gezegd voor drie weken. Dat lijkt best lang, maar de tijd vliegt voorbij. Hier tussen de hoge bergtoppen vind ik rust. Over de weg lopen berggeiten en koeien. Ik heb zelfs een keer een vos gezien – nee, ik bedoel niet m’n hoogtestagegenoot. Er is volop gelegenheid om mezelf op te laden, voordat ik straks weer terugkom in de hectiek van de koers.
Ondanks dat ik geboren en getogen ben in de o zo vlakke polder vind ik niets mooier dan de bergen. In het uitgestrekte berglandschap waar je kilometers ver weg kunt kijken, voel je je heel nietig. Het is een verademing, je vergeet even de vermoeidheid in de benen. Turend over de natuur reflecteer je je seizoen en de gemaakte keuzes en laad je je op voor de volgende dag. De zonsondergang is alsof je elke dag naar een nieuw geschilderd schilderij kijkt. We trainen ons in het dagelijks leven suf, rijden in wedstrijden rond in een stressvol peloton, maar de rust in deze omgeving plaatst veel van die dingen in een ander perspectief.
Alle ervaringen van deze hoogtestage brengen mijn in ieder geval voor de toekomst al hogerop
Ik ervaar dat de hoogte best zwaar is voor mijn lichaam. En dan zijn er, logisch, ook leerpunten: ik moet nog beter op mezelf passen bij de trainingen die ik doe en mezelf meer rust gunnen. Drie weken doorbrengen op een berg zorgt er ook voor dat je geconfronteerd wordt met jezelf. Je bent dag in dag uit met de wielersport bezig, nog meer dan ooit te voren. Dan leer je jezelf nog beter kennen. Al deze ervaringen brengen mij in ieder geval voor de toekomst al hogerop.
Of ik een zogeheten ‘responder’ ben en deze hoogtestage me de juiste prikkel geeft, zal de toekomst moeten uitwijzen. In ieder geval geniet ik nu van het Spaanse langzame ritme, het weer en de prachtige omgeving. Ik kijk uit naar de OVO Energy Women’s Tour in Engeland (10 – 15 juni), m’n eerstvolgende koers.
Foto’s: Jeannekorevaar.nl