De laatste keer dat ik mij hier op de koersradio meldde, werd het seizoen abrupt ‘on hold’ gezet. Er ging een streep door het drukke reisschema. Wat restte was een relatief rustig bestaan in de Alblasserwaard. Gelukkig komt er langzaamaan weer meer leven in de brouwerij. Wat heet: de nieuwe kalender is zorgvuldig opgemaakt en de eerste koersen hebben we weer scherp in het vizier. Nu ik toewerk naar de herstart van het seizoen, is het de hoogste tijd om terug op m’n koersradio te komen.
Door de coronaregels bleven we massaal thuis en hadden we weinig sociale contacten. Deze betrekkelijke rust heeft ervoor gezorgd dat ik ook naar mijn ‘binnenste’ ben gaan kijken. Na een winter lang van trainen en voorbereiden, verdwenen m’n doelen in maart één voor één. De stip aan de horizon was er niet meer. Ik dacht van mijzelf altijd dat ik geen moeite had om te trainen zonder een duidelijk doel, maar niets is minder waar. Wij, sporters, hebben een doel nodig. Hierdoor kun je net iets dieper gaan in die ene interval, nog een extra sprint uit persen of er gemakkelijker een uurtje achteraan plakken.
Al snel werd duidelijk dat het zonder koersen een gevoelsmatig lange periode zou worden. Het was dus zaak de knop om te zetten en me zo goed mogelijk voor te bereiden op een periode met nieuwe doelen. Ik heb mijzelf vooral afgevraagd hoe en waarom ik mijzelf zou willen verbeteren om op een later tijdstip mijn doelen te kunnen verwezenlijken. Er was tijd genoeg om aandacht te besteden aan zwakke punten. Lastig is het voorname op de momenten dat ik minder leuke trainingen moet doen of als het lang duurt voordat ik verbetering zie. Je bent veel eerder geneigd om in te zetten op punten waarvan je weet dat je er goed in bent. Dit soort dingen zijn ook leuker om te doen.
Je ziet aanvankelijk geen progressie, het geduld wordt op de proef gesteld, en dat frustreert soms
Trainingen die ik moeilijk vind om te doen zijn bijvoorbeeld kracht- en sprinttrainingen. Het zijn van die dingen die in mijn geval móeten gebeuren. Je ziet aanvankelijk geen progressie, het geduld wordt op de proef gesteld, en dat frustreert soms. Het is echter belangrijk om deze trainingen toch consequent te doen. Ik heb de afgelopen weken nog wel eens gedacht aan de tienduizend-uur-regel van Anders Ericcson. Deze regel stelt dat je een expert kan worden op elk vlak zolang je maar lang genoeg doelbewust traint. Langzaam maar zeker zie ik dit nu terug in mijn trainingen. Elke keer als je weer een mini-doel behaalt, krijg je weer plezier om iedere dag het beste uit jezelf te halen.
Deze periode was trouwens nog om een andere reden lastig: ik moest het doen zonder trainingsmaatjes. Mijn enige ‘maat’ was mijn Quarq vermogensmeter. Op goede dagen was hij een echte vriend, op mindere dagen meer concurrentie en vijand. De voornaamste menselijke tegenstand die ik had kwam van de e-bikes op het fietspad. De aanloop naar het seizoen was heel individualistisch. Dan kan bij mij ook wel eens de twijfel opsteken. Ik ben toch iemand die graag bevestiging krijgt dat ik op de goede weg zit.
Eindelijk hoorde ik weer mijn ploegmaatjes van CCC-Liv op de koersradio
Terwijl ik binnen zat – veilig op afstand, zoals het hoort in de anderhalvemetersamenleving – kwam ik er ook achter dat fietsen mijn passie is, of er nou wedstrijden zijn of niet. Soms zijn er van die dagen dat ik het liefst gewoon een lange tocht maak. Tijdens de ritten langs de Lek en Linge laat ik m’n gedachten de vrije loop en geniet ik van de wind en zon in mijn gezicht. Net als veel anderen ben ik erachter gekomen dat er niets mooier is dan de natuur. De coronatijd was een periode waarin ik heb leren waarderen om meer aandacht voor de kleine dingen te hebben.
Afgelopen weekend heb ik met de Virtuele Tour de France al mogen ruiken aan het nieuwe wedstrijdseizoen. Eindelijk hoorde ik weer mijn ploegmaatjes van CCC-Liv op de koersradio, om precies te zijn via de Discord-app waarmee we onderling contact hadden tijdens de race. Op mijn Zwift-wielershirt zat een virtueel rugnummer. Donderdag 23 juli zal ik mijn seizoen voor het ‘echie’ heropenen met de Emakumeen Nafarroako Klasikoa, in het Baskenland. Ik kijk er enorm naar uit om samen met ploegmaten erin te vliegen en het publiek (vooral thuis voor de televisie!) weer sportvertier te bieden. Eindelijk kunnen we ons weer laten zien!
Foto’s: Jeannekorevaar.nl / Chris Auld