Zo ongeveer een maand geleden, op de grond in het Engelse Banbury*, eindigde mijn seizoen als een echte wielrenster. Daar brak ik namelijk mijn sleutelbeen en dit is één van de bekendste kwetsuren in het wielerpeloton. Het gezegde luid, dat wanneer je deze breekt, pas een echte wielrenner bent. Eerlijk gezegd dacht ik dat ik dat al wel was!
Al met al betekende dit dat ik ietwat vervroegd, na de gelukkig volle koerskalender van 2021, mijn rustperiode in kon gaan. Een jaar dat voor mij bestond uit ups and downs. Gedurende die periode lukte het mij niet om contact te krijgen met deze koersradio. Ik had geen creatieve vonk en inspiratie om iets op papier te krijgen. Anders gezegd was er geen mentale spirit, die wel nodig is om iets te typen. Eigenlijk wel jammer, want deze blog heb ik juist in het leven geroepen om een ècht beeld te geven van wat er in ‘mijn koers’ gebeurd.
Lichtelijk geamuseerd stelde ik en mijn vriendin dan de vraag: ‘is dat een ‘echte’?
Toen ik nog wat jonger was en door de polder fietste kwam ik op een sporadisch moment wel eens wielrenners tegen met een volledig gesponsord outfit. Lichtelijk geamuseerd stelde ik en mijn vriendin dan de vraag: ’is dat een ‘echte’? Daarmee vragende of dit een wielrenner is die mee stijdt op het hoogste niveau. Zelf rijd ik nu toch ook alweer wat jaartjes in het profpeloton. Het niveau stijgt elk jaar enorm en daarom moet je als wielrenster er ook alles voor doen om mee te kunnen doen voor de knikkers. De trainingen, voeding, rusten, ontspanning en inspanning, het moet allemaal van A tot Z kloppen. Voor mij gaat het tegenwoordig dus ook om het ‘echie’.
Van mijn hobby een beroep maken, dat was altijd mijn droom. Deze droom is echt geworden. Afgelopen jaar was de werkelijkheid anders dan ik in de ‘droom’ had voorgesteld. Door de corona beperkingen werd de wielerwereld een kleine bubbel. Daarbovenop mijn eigen perfectionistische manier van werken maakte dat ik tegen mijzelf aanliep. Het plezier in het fietsen verdween beetje bij beetje. In het koppie zat het niet goed en dan kun je het op de fiets ook wel vergeten.
Op persoonlijk gebied een grote overwinning van dit jaar
Heel wat gesprekken en nadenken verder heb ik mijzelf op een dieper niveau leren kennen. Ik ging terug naar de basis van het fietsen en dat is het plezier en genieten van het spelletje. Plezier is ook cruciaal voor groei. Uiteindelijk ben ik opgekrabbeld en gedurende dit seizoen en juist verder gegroeid. Op persoonlijk gebied een grote overwinning van dit jaar. De laatste maanden van dit seizoen heb ik zo ontzettend genoten van het spel; wielrennen. En nu weet ik dat van mijn hobby een beroep mag maken nog steeds een droom is.
Gewapend met een nieuwe skillset en de kennis van nu ga ik de voorbereidingsperiode in voor het volgende jaar. Net als in het ‘echte’ leven gaat dit over een hobbelende weg, met voorspoed en tegenspoed. Waar het nu nog even tegenzit met een gebroken sleutelbeen, kijk ik naar de dingen die ik al wel kan doen. In de toekomst wil ik hier weer meer schrijven over het echte leven op en naast de fiets. Zeker weten? Dat weet ik echt nog niet!
* Finish van de 1e etappe van de Womens Tour
Foto’s: Jeannekorevaar.nl / Cor Vos / Michiel Maas